Verhalen van deelnemers

Samen met mijn zus opnieuw ons opgegeven voor een bushcraftweekend slapen onder een tarp. Nu in een ruiger gebied, de Harz, en echt in de winter met mogelijk temperaturen onder 0. Het was spannend en tevoren hebben we met de paklijst gezamenlijk bekeken wat we allemaal mee zouden nemen. Zeker ook nog een tentje, mocht het slapen alleen onder een tarp toch te koud zijn en een extra slaapzak en deken.

Daarna met tondel en kleine houtjes ons eerste vuur weer gemaakt voor het avondeten en om lekker warm te blijven. En dan de eerste avond al meteen goed getest met windkracht 5, lekker op tijd warm de slaapzak in.

De eerste nacht heerlijk warm geslapen en de volgende ochtend na een energierijk ontbijt met worst en gebakken ei op weg voor onze eerste hike, nadat we zelf onze route op de kaart hadden uitgestippeld.
In de nacht had het heel licht gesneeuwd, waardoor dierensporen erg mooi te zien waren. Zo hebben we sporen van de wasbeer, vos, hert en lynx gezien. Erg leerzaam en leuk, vooral ook de waarschuwing voor de nacht, dat we glimmende spullen en onze schoenen achter ons moesten leggen, zodat ze niet in de nacht door de wasbeer meegenomen zouden worden.

Met nog extra lagen kleren de 2e nacht bij -7 ook goed doorstaan. Echter door de vorst kwam ik in de ochtend niet in mijn schoenen. Deze ontdooid bij het ontbijt en gelukkig lukte het toen wel weer om ze aan te trekken. Een tip om deze warm te houden in een plastic zak onder in de slaapzak was inderdaad handig geweest.😉

Voor onze volgende hike op sneeuwschoenen gingen we naar de voet van de hoogste berg in de Harz, zo’n 20 km verderop. Dus eerst het kamp opgebroken, waarbij de tarp zo bevroren was, dat deze zonder de scheerlijnen en haringen nog gewoon rechtop bleef staan. Gelukkig konden we deze wel in elkaar vouwen.

De hike op sneeuwschoenen was bijzonder en een erg leuke ervaring. De top van de berg hebben we niet gehaald, maar het uitzicht met een zonnetje en de stoomtrein was mooi om te zien.
Veel te snel is het weekend dan weer afgelopen en na nog een lekkere koffie met Duitse kuchen, weer op naar huis bij de warme kachel.

Rini

Het moge bekend zijn dat ik een fervent fan ben van het lopen op een GPX bestand. Het inladen van onbekende routes heeft me (of ons) op de meest prachtige plekjes gebracht, in zowel binnen- als buitenland, door simpelweg een lijntje te volgen op mijn fancy horloge 😍 Toen ik actief werd in het “Waypoint hunten” (locaties zoeken middels het bepalen van coördinaten) ben ik me iets meer gaan verdiepen in coördinatenstelsels, lengte en breedtegraden en wat daar zoal bij hoort. Al snel duizelde het me lichtelijk: meridianen, geografisch noorden, declinatie, UTM, RD, kompas schieten 🙈 Schiet mij maar lek…. 😬

Getriggerd, omdat ik er toch wel heel graag meer over wilde weten (en wie weet ooit eens, in de toekomst… 🥰) bracht een rondje Googelen mij op de site van Tom. Naast allerlei gave activiteiten over de wereld kan Tom alles vertellen over navigatie aan nitwits als ik. Nu het eindelijk weer mag was het afgelopen zaterdag zover: de Basiscursus Kaart-Kompas-GPS 😎

Samen met een drietal andere kandidaten uit alle windstreken van het land, begonnen we ’s morgens op tijd met de theorie. Middels een duidelijke opbouw en oefeningen tussendoor kregen we stapsgewijs uitleg over de kaart, het gps en het kompas. Wat zien we op de kaart, wat zijn coördinaten en hoe je die kunt bepalen, hoe kun je je eigen positie op de kaart bepalen en intekenen, het intekenen en bepalen van waypoints, gebruik van kompas, hoe schiet je een koers en bepaal je een koers, werking van de GPS etc. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open! Onwijs interessante kost waarbij het direct gaat kriebelen om gewapend met een kompas en kaart de wildernis op te zoeken 😄🧡

Er passeerden ook een aantal serieus pittige onderdelen de revue. Omdat de aarde nu eenmaal rond is, zijn er best een aantal dingetjes om rekening mee te houden als je lekker met je rugzak en tentje door de rimboe loopt te cruisen. Declinatie correcties oostelijk en westelijk, meridiaanconvergentie, miswijzing 😨…. Hierbij ging het mij soms serieus duizelen. Tom wist ontelbare beginnersblunders op te lepelen uit zijn “bushcraft ervaringstrog” waarbij wij besmuikt gniffelden en ik bedacht me dat mijn persoontje ze serieus allemaal zou kunnen maken 😇 Ook werden we de hele dag door ondergedompeld in massa’s simpele en geniale tips om het ons zo makkelijk en veilig mogelijk te kunnen maken onderweg.

In de middag waren we zover om het kersvers geleerde uit te gaan testen op de Hellendoornse berg. Gewapend met kaart, kompas, kaarthoekmeter en GPS mochten we los. Coördinaten zoeken en bepalen. Kompas schieten, check check dubbel check met meten en GPS. Alle verschillende oefeningen die we hadden behandeld kwamen nu in het “echie” aan het bod. Locaties zoeken met behulp van kaart, kompas en GPS, locatie bepalen, waypoint zoeken, kompas schieten en middels het bepalen van een koers de meester opzoeken. Als laatste was het aan ons om zelfstandig terug te navigeren naar de auto’s eventueel met een omweg door een eigen waypoint te maken en daarheen te navigeren met onze kersvers verworven tools. We splitsten op in koppels en voor Ralph en mij was dit een onmeunig leerzame ervaring. Daardoor nog wijzer geworden kwamen we exact op tijd aan bij de auto. Moe, maar voldaan!

Iedereen die ooit de droom heeft om de gebaande paden te verlaten, of je wilt eenvoudig meer weten over navigeren en wat hierbij komt kijken kan ik Northern Pioneers Wildernistrekkings & Hiking aanraden. Ik heb een fantastisch leuke en vooral leerzame dag gehad!!

Lian Geuze

Het was voor mij altijd een droom om eens een SOLO-trekking te doen. Echter de afgelopen jaren waren er steeds beren op de weg waardoor het er telkens niet van kwam. Angst voor het onbekende, angst dat mijn skills niet voldoende waren, angst voor de eenzaamheid en de donkere nachten.

Tijdens de cursus High Skills in Noorwegen kwam dit ter sprake en toen kwam Tom met het idee om dit op een laagdrempelige manier te gaan doen. Ik was gelijk enthousiast en het voelde als een stok achter de deur om het te gaan doen.

Vrijdag 2 oktober was het zover en ben ik alleen in mijn auto gestapt om vervolgens in 2 dagen naar Glaskogen te rijden in Zweden. Op zondag begon mijn avontuur en bracht Tom me weg naar het beginpunt van mijn tocht. De grote uitdaging werd dat ik gedurende deze dagen ook 2 dagen op dezelfde plek zou verblijven. Iets wat zeker een mentale uitdaging voor mij zou zijn. De rest van de tocht mocht ik zelf bepalen en kon ik mijn skills die ik geleerd had omtrent tochtenplanning en navigatie goed in zetten.

Mijn skills en kennis werden aardig op de proef gesteld.
Qua navigatie kwam ik tot de conclusie dat hetgeen ik geleerd had in de afgelopen jaren ruimschoots voldoende was.

Ik merkte dat ik heel pragmatisch was. Omgeving verkennen zodat ik kon bepalen waar ik het beste mijn tarp kon neerzetten. Bepalen waar de wind vandaan komt. Daarna op zoek naar hout hetgeen bijna allemaal vochtig was maar ook daar raakte ik niet van uit balans. De kennis en skills van de eerdere cursussen kwamen goed van pas.

Het zorgen voor vuur, het drogen van nat hout, het ging me allemaal best wel goed af. Ik voelde dat mijn zelfvertrouwen groeide en ik me steeds comfortabeler voelde met de omgeving. Het zwemmen in het meer was ook wens en ook vervuld….uiteraard zonder foto 😉!!

Maar daarnaast werd ik ook geconfronteerd met mijn angsten: Wat als iemand me vindt in het bos. De angst  nadat er een grote zwarte adder naast mijn tarp kroop. Ik had rekening gehouden met elanden, wolven, vossen maar geen seconde stil gedaan bij een Adder.

De eenzaamheid gedurende een regenbui van 24 uur maakte dat deze dag een eeuwigheid leek te duren. Ik denk dat ik wel 100x gekeken heb op mijn horloge hoe laat het was en de regen bleef maar voortduren. De kou die er was toen ik die dag geen vuur kon maken.

Toen ik van mijn basiskamp wilde vertrekken om naar de volgende verblijfsplek te gaan kwam ik voor een onaangename verrassing te staan. Ik kon niet meer terug via de weg waar ik gekomen was. In no-time bedacht ik een andere route.

Hier kwam ik tot het inzicht dat mijn onderbuik gevoel vaak juist is en dat ik daar best op mag vertrouwen. Bij een obstakel merkte ik dat ik stopte, nadacht, observeerde en mijn volgende stap plande.

Toch werd ik ook aangenaam verrast door de natuur. Het bracht zoveel rust in mijn hoofd. In de natuur zijn dingen zoals ze zijn en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen goed en kwaad. Al je zintuigen worden geprikkeld en het dwingt je om te zijn in het hier en nu en niet bezig te zijn met de futiliteiten van de dag. Ik vond een deel van mezelf terug in het bos. De nacht was geen vijand meer maar een vriend die veiligheid bood. Ik heb vertrouwen in mezelf gekregen, mijn kracht gezien en gevoeld.

Als ik kijk naar mijn skills dan zou ik nog graag echt willen leren jagen, vissen om daar nog onafhankelijker in te worden. Dus de komende tijd weet ik wat me te doen staat 😊.

Als laatste wil ik Tom bedanken voor het vertrouwen maar ook voor alles wat ik geleerd heb van hem de afgelopen jaren.

Ook ben ik dankbaar voor mijn gezin. Zij denken altijd in mogelijkheden en geven mij de ruimte om dergelijke avonturen aan te gaan.
En die laatste gaan er zeker nog komen.

Danielle Eelkema